قصه پر غصه تکراری

با عرض پوزش از ملت برادر افغان

به نام خدا

بدین وسیله از مسیولان محترم جمهوری اسلامی ایران خواستار پی گیری جنایتی که نام ایران وایرانی را لکه دار کرده است می باشم. امید است که با فرهنگسازی و مجازات مقصرین به موازات همدیگر شاهد چنین اتفاقاتی در آینده نباشیم.

من به عنوان یک ایرانی شرمنده ام و سوگوار در غم عزیزانی که با شعله های جهالت و بندگی پر پر شدند می باشم. این امر مایه شرمساری است که در کشور من به نام ملیت چنین جنایت هولناکی رخ دهد. من به عنوان یک ایرانی شرمنده برادران و خواهران افغانی هستم. برای دوستانی که نمی دانند افغانستان بخشی از ایران در قدیم بوده و زادگاه و خواستگاه بزرگ‌ترین شاعران این مرز و بوم به مانند مولانا بلخی رومی و غیره می باشد. ملت برادر و بزرگوار افغانستان در حفظ آداب و سنن ایرانی از ما ایرانیان ایرانی تر هستند. این ملت شریف به زبان پارسی و با گویش دری و هزارگی و سایر گویشها صحبت می نمایند و اگر با آنها ‌محشور شوی متوجه شباهتهای فراوان فرهنگی و ملی بینمان می شوی.

این ملت شریف بلای خانمان سوز جنگ داخلی به خیمه اشان افتاده و به ما پناهنده شده اند. خدا را خوش نمی آید که به مهمان که از روی بی پناهی به ما امان آورده است چنین رفتار شرم آفرینی را انجام دهیم. پس کو آن عیاری و پهلوانی ایرانی که موی سبیلی امان یک عمر خانواده ای بود.

این رفتار شرم آور به نام هرچه رخ داده شود هیچگونه عذر و دلیلی ندارد. به زمان قدرت دست توانمندان را گرفتن رسم‌ مردانگی و پهلوانی است و آزردن بی پناهان در حد و حدود ملت ایران و کسانی که خود را ایرانی می دانند نیست.

امروز پستی را می خواندم که عرق شرم بر تنم نشست و در آن دادخواست مظلومانه ملت ‌افغان از کسانی بود که باعث این جنایت بوده اند. شرم بر ما باد که غیرت و شرفمان تا این حد تنزل پیدا کرده که برادر زار و نیازمندمان را به اینگونه رفتار می نماییم.

امید است که با اقدامات مسیولین ذیربط از شرمندگی ما تا حدی کاسته شود و درست است که روغن ریخته را نمی شود جمع‌کرد‌ و آب رفته به جوی باز نمی گردد ولی از تکرار حوادث مشابه در آینده جلوگیری شود.

ارادتمند،

هوتن دهبنهء